Wypełnij kwestionariusz
internetowy, a my
postaramy się pomóc!
D46
MDS
w każdym wieku, najczęściej powyżej 60 roku życia
nie dotyczy
niedokrwistość (łagodna do ciężkiej) i wynikające z niej osłabienie, zawroty głowy, spadek tolerancji wysiłku fizycznego, zasłabnięcia; niewydolność serca, zaburzenia odporności, ciężkie zakażenia bakteryjne i grzybicze, skaza krwotoczna, bladość powłok skórnych i śluzówek, powiększenie węzłów chłonnych, wątroby oraz śledziony (trzy ostatnie symptomy występują rzadko).
Zespoły mielodysplastyczne, określane w skrócie jako MDS, są grupą nowotworów układu krwiotwórczego o różnym przebiegu i mają one tendencję do transformacji w ostrą białaczkę szpikową.
Można wyróżnić pierwotne zespoły mielodysplastyczne oraz wtórne – związane z zastosowaną u pacjenta chemioterapią lub radioterapią. Przyczyny pierwotnych zespołów mielodysplastycznych nie są do końca znane. Wymienia się natomiast czynniki ryzyka, takie jak: ekspozycja na niektóre związki chemiczne (benzen, toluen, ksylen, herbicydy, alkohol), narażenie na działanie dymu tytoniowego, a także metali ciężkich.
MDS zalicza się do chorób klonalnych i wiąże się z nieprawidłowościami proliferacji, dojrzewania oraz przeżywalności komórek krwiotwórczych. Na skutek mutacji komórek krwiotwórczych dochodzi do defektu produkowanych krwinek. Typowa dla MDS jest dysplazja, czyli nieprawidłowości w budowie komórek oraz hiperplazja, która jest nadmiernym rozrostem szpiku. Widoczna jest również cytopenia – niedobór krwinek (jednego typu lub większej ilości typów) we krwi obwodowej.
W przypadku podejrzenia MDS należy przeprowadzić wstępną diagnostykę różnicującą zespoły mielodysplastyczne od reaktywnej cytopenii, dysplazji i innych chorób klonalnych. W wywiadzie należy zebrać informacje dotyczące przyjmowanych leków, stosowania używek (alkohol, papierosy), często powtarzających się krwawień czy zakażeń. Równie ważny jest wywiad w kierunku przebytego leczenia onkologicznego czy ekspozycji na niekorzystne czynniki środowiskowe.
Minimalne kryteria rozpoznania uwzględniają:
Do postawienia rozpoznania konieczne jest występowanie pierwszego kryterium (cytopenii obwodowej) oraz co najmniej jednego z pozostałych kryteriów przy jednoczesnym wykluczeniu innych potencjalnych czynników występowania cytopenii/dysplazji (diagnostyka różnicowa).
Chorzy z grup niższego ryzyka otrzymują leczenie przede wszystkim w celu uzyskania poprawy wskaźników hematologicznych i poprawy jakości ich życia. Natomiast u pacjentów z grup wyższego ryzyka terapia skupia się na wydłużeniu przeżycia poprzez zmianę naturalnego przebiegu choroby. Kwalifikacja do odpowiedniego leczenia odbywa się z uwzględnieniem takich czynników jak: wiek chorych, ich ogólny stan czy obecność chorób współistniejących.
Możliwości terapii uwzględniają leczenie objawowe i cytoredukcyjne o zmiennej intensywności, które są dostosowane do potrzeb chorego. U pacjentów bezobjawowych często zaleca się wyłącznie obserwację oraz regularne sprawdzanie stanu zdrowia.
W przypadku chorych z grup niższego ryzyka - gdy należy już włączyć leczenie - stosuje się następujące postępowanie:
U pacjentów z grup wyższego ryzyka MDS terapia obejmuje:
Szacunkowa częstość zachorowań wynosi 4:100 000 w ujęciu rocznym i są to dane ogólne. Natomiast biorąc pod uwagę grupę osób >60 r. życia, w której zespoły mielodysplastyczne MDS występują częściej, mowa już o 7-35 przypadkach na 100 tys. osób, a wraz z wiekiem ta częstotliwość występowania choroby rośnie. W Polsce mediana wieku zachorowania wynosi ok. 71 lat.
Wypełnij kwestionariusz
internetowy, a my
postaramy się pomóc!
Zapoznaj się z zakładką
"Najczęściej zadawane pytania"